آخرین دقایق عمر مردی که مثل هیچکس نبود!

رفتنی است ... همه می دانند رفتنی است.

از خوردن غذا بی نیاز شده و غذا در جلوی قاب دوربین روی دست پزشکان باد کرده

دستگاه ها را هم باز کرده اند .

از دستگاه هم بی نیاز شده

اما تنها ....

پروفسور از یک چیز احساس اغنا نمی کند

او تا آخرین لحظات هم می خواند . به جای همه ما که نمی خوانیم و سرانه مطالعه مان سالی نیم ساعت است!

معیار مطلق خوب در جشنواره فیلم کوتاه جم !

متاسفانه وضعیت تملق در سیمنای ما و اصولاً فرهنگ ما به وضعیت بحرانی خود رسیده است.

وضع دردناک زمانی است که آقایان ادعا می کنند بر اساس اصول و مبانی مشخصی هم فیلمها را انتخاب کرده یا جایزه می دهند.

به این سناریو دقت کنید:

سکانس 1- جانباز بسیار عزیزی که تمام هستی اش را فدای اسلام و میهن کرده (قید می کنم که خلط معنا نشود) روی تخت است و فقط شنوایی اش فعال است. رهبر انقلاب بالای سر ایشان است دستی بر سر وی می کشد و می گوید: خوشا به سعادتت تو بر دروازه ی بهشتی

سکانس 2- بهشت زهرا – پدر جانباز شهید و قبر وی

این فیلم به عنوان خوب مطلق جشنواره انتخاب شد!

چرا؟ آیا قصه ی بدیعی داشت؟

نگاه نویی داشت؟

پرداخت جدیدی داشت؟

فیلم خانه ای در کویر نیز که تلفیق چند پلان زیبای کلیپی و گاهی ناهمگون با یکدیگر بود به عنوان _ نگاه نو_ انتخاب شد!

یعنی صد و هشتاد درجه بر خلاف  خود فیلم که اصلاً نگاه نویی محسوب نمی شد و کسل کننده بود!

1-     خوشحالم که خودم فیلمم را در جشنواره شرکت ندادم

2-     متاسفم که جشنواره های ما نیز مثل ادبیات ما ملوکانه شده است

3-     برای معنی جشنواره متاسفم

4-     برای معنی جایزه متاسفم که با صله اشتباه شده

5-     برای معنای مستند متاسفم که دارد به سمت "ریفنشتال شدن" می رود

6-     برای معنی مستند ساز متاسفم که با مدیحه سرا اشتباه شده

7-     برای رهبری و نظام متاسفم که اینها با پاچه خواریهای مشمئذ کننده چهره آنها را نیز مسخ می کنند.